Hanzade Acar

Şimdi Yeni Şeyler Söylemek Lazım...

Aslında anlamanın, anlaşmanın, sevmenin, sevilmenin, bakmanın ve görebilmenin temelinde hep empati var. 2012 de ne olursunuz diyorum, bu yazıyı okuyan ve okutturan herkese sesleniyorum. Empati kuralım. Uykusuzsan, mutsuzsan, neşeliysen, yorgunsan, mutluysan, yaratıcıysan, hastaysan, sağlıklıysan seni anlamamın tek yolu empati kurmamdır.

Kızılderililer diyorlar ki ; "Benim hakkımda karar vermeden önce bir süre benim makosenlerimle yürü", daha güzel ve basit bir anlatım olabilir mi? Görmek için bakmayı bilmek lazım, bakmayı bilmek için pek çok bakış açısına ve göze sahip olmak lazım. Eğer baktığımız yerdeki mesajı alabiliyorsak ve o mesajın içtenliği ile görebiliyorsak empati kurabiliyoruz demektir.

Son birkaç aydır twitterda farklı dostluklar kurdum, takip etmek yada edilmek gibi sayısal kaygılarım olmadı, bu dostlukların tamamı empati temelli , neden biliyor musunuz ? Bu yazıyı okuyan dostlar zaten bilir. Çünkü gece üçte yazdığıma cevap alabiliyorsam, oda benim gibi uykusuz bir anne. Sabah beşte günaydın mesajıma ışıl ışıl yanıtlar saniyeler için de geliyorsa, onlar da benim gibi erkenci bir anne. Neden bu kadar empati kurabiliyoruz diye düşündünüz mü ? Biz bardağındaki sıcak çayı beş kere döküp yeniden koymayı ve onu da sıcak içememeyi biliyoruz, biz evlerde ışıklar sönüp uykunun güzel anları başladığında anneliğin verdiği güç ve sonsuz sevgi ile gün ağarana kadar yavrularımızı uyutmaya uğraşmayı biliyoruz, anneliğin başladığı ilk gün itibarı ile hayatın nasıl değiştiğini ve bu değişime uymanın bir zorunluluk olduğunu biliyoruz. Bütün bunların yaşandığı hayatlarda mesajların hepsi de mutluluk, sevgi, evlatlarımızın güzel enerjisi ile dolu işte bunun sebebi birbirimizin makosenleri ile yürümeyi bilmemiz...

Bir anne ne bekler biliyor musunuz ? Sadece ve sadece anlaşılmayı ve sevilmeyi. İşte bütün yaşadığı zor anların, yeni bir hayatı büyütmenin verdiği ağır sorumluluk duygusunun, çocuğu hastalandığında yaşadığı üzüntünün, bebeğinin sıcaklığını hissettiği o eşi bulunmaz anların, eşinden aldığı bir destek anının verdiği mutluluk ve sevginin içinde bu renkli ve dalgalı dünyada sadece empati bekler. Sevgi bekler, destek bekler.

Biz birbirimizi anlıyoruz, peki siz bizi ne kadar anlıyorsunuz ? İçimizde çalışan anneler var, girişimci anneler var, kendi ekmeğini kazanan anneler var, girişimci babalar var, iş dünyasının farklı noktalarında babalar var. Hepimizin yaşadığı farklı güzellikler ve zorluklar var. 2012 için şunu dilemiştim yılbaşı öncesinde "Bu yıl herkes bir süre için kendi işinin sahibi olsun" bu dileğim aslında farklı anlamlar yüklüydü. Bu anlamların en güçlüsü de empati.

Şimdi bana katılan herkes için istiyorum, lütfen bu yıl duyarsızlığı kapılarımızın dışında bırakalım. Hepimiz yoğunuz , ama hiç bir zaman birbirimize bir yarım saat ayıramayacak kadar değil. Zaman hepimiz için çok değerli bununla beraber zaman gerektiği gibi kullanılırsa taçlanır. Çevremize bir bakalım uzun zamandır ihmal ettiğimiz, kırdığımız, önem vermediğimiz, yeterince zaman ayırmadığımız kişiler var ise bu yıl onlarla empati kuralım. Ailemizde farklı hayatları olan kişilerle empati kuralım, dostlarımızla, iş arkadaşlarımızla empati kuralım. Tedarikçilerimizle ,çalışanlarımızla, yöneticilerimizle empati kuralım. Her şeyden önce de eşlerimizle ve çocuklarımızla empati kuralım.

Haydi şimdi makosenleri değişme zamanı...

Yazımı Mevlana'nın çok sevdiğim sözleri ile bitirmek istiyorum.

Her gün bir yerden göçmek ne iyi...
Her gün bir yere konmak ne güzel...
Bulanmadan, Donmadan akmak ne hoş...
Dünle beraber gitti cancağızım,
ne kadar söz varsa düne ait
Şimdi yeni şeyler söylemek lazım...

Yorumlarınızı bekliyorum, sevgiyle kalın...